Gelukkig heb ik er toch één gevonden: 'Beter biseks. Mythen over biseksualiteit ontrafeld', door Marty van Kerkhof (Schorer Boeken Amsterdam, 1997).
In dit genuanceerde boekje komen een aantal belangrijke aspecten van biseksualiteit voorbij: de geschiedenis, de androgyne kwestie, de vraag of biseksualiteit aangeboren is dan wel aangeleerd en de aard van biseksuele relaties.
Vervolgens worden tien biseksuelen geportretteerd, zowel mannen als vrouwen.
Omdat ik het boekje ruim drie jaar geleden las, zal ik geen klassieke beschouwing schrijven.
Wel zal ik, gerangschikt op onderwerp, een aantal passages citeren die ik destijds onderstreepte en toelichten waarom juist deze citaten mij destijds troffen.
Te beginnen met de definiëring van biseksualiteit.
Definitie biseksualiteit
Biseksualiteit blijkt lastig te definiëren.
Sommige mensen gedragen zich als biseksuelen, maar voelen zich hetero of homo.
Anderen daarentegen koesteren een biseksuele identiteit zonder, bij wijze van spreken, ooit iemand van hetzelfde geslacht met een vinger te hebben aangeraakt.
Zo interviewden onderzoekers van de GG&GD te Amsterdam tien mannen die zowel met mannen als met vrouwen seks hadden gehad.
Deze mannen gedroegen zich, kortom, als biseksuelen.
Tot verbazing van de onderzoekers noemden acht van de tien zich echter hetero, terwijl twee van de tien 'verkozen' als 'homoseksueel' door het leven te gaan.
Niemand was bi, kortom:
Niemand was bi, kortom:
Waren de onderzoekers echter uitsluitend afgegaan op de definities die deze mannen op zichzelf van toepassing achtten, dan hadden ze in Amsterdam geen enkele bi-man aangetroffen. (p.10)Hoe kan dit?
Volgens de Engelse sociologe Claire Hemmings, tevens biseksueel, heeft dit te maken met de problematische ervaringen van homoseksuelen met een 'door de wetenschap opgelegde' identiteit.
Zo gek is dat niet, aangezien identiteit juist bepaald wordt door datgene wat bijzonder, of zelfs uniek is aan een individu.
Het zoveelste door andere geconstrueerde hokje is vanzelfsprekend het tegendeel van uniek en werkt belemmerend.
Zodra iets lastig te definiëren is, bestaat het eigenlijk niet.
Tenminste niet in de wetenschap.
Neem alleen al de kwestie van de aantallen, cruciaal in de statistische (kwantitatieve) benadering:
Als gezegd komen er, afhankelijk van de definiëring, steeds andere cijfers uit de bus. (p.11)Aldus Marty.
Zo blijken mensen flexibeler in hun gevoelens dan in hun daadwerkelijke gedrag.
Vervolgens blijkt het weer een flinke stap van (incidentele) gedragingen, naar een biseksuele identiteit.
Een en ander heeft volgens Marty te maken met de overheersende positie van heteroseksualiteit, waarover later meer.
Een probleem met het ontbreken van een definitie is natuurlijk dat er geen betrouwbare getallen zijn.
De oplettende lezer voelt 'm al aankomen: biseksualiteit is niet wetenschappelijk.
Met andere woorden: eigenlijk bestaat biseksualiteit helemaal niet.
Ziedaar de maatschappelijke basishouding in een notendop.
Helaas zowel onder hetero's - 'wacht maar tot je een echte vent tegen komt' - als onder homoseksuelen - 'het is een fase'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten